goodbye my lovers

ΟΤΑΝ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΗΣΑ



Όταν αποχαιρέτησα τους φίλους

Σ’ αυτή τη γη ξεχάστηκεν η μέρα

Κι οι νύχτες εναλλάσσονταν με νύχτες.



Πώς να μιλήσω; Το πλήθος δάμαζε

Τους δημεγέρτες και τους πλάνους. Με στιλέτα

Κάρφωναν τα δικά μου λόγια. Πώς να μιλήσω

Όταν στηνόνταν μυστικές αγχόνες

Σε κάθε πόρτα ενεδρεύοντας τον ύπνο

Και τόσα που να στοιβαχτούνε γεγονότα

Τόσες μορφές να ξαναγίνουν αριθμοί

Πώς να εξηγήσω πιο απλά τι ήταν ο Ηλίας

Η Κλαίρη, ο Ραούλ, η οδός Αιγύπτου

Η 3η Μαϊου, το τραμ 8, η «Αλκινόη»

Το σπίτι του Γιώργου, το αναρρωτήριο.

Θα σου μιλήσω πάλι ακόμη με σημάδια

Με σκοτεινές παραβολές, με παραμύθια

Γιατί τα σύμβολα είναι πιο πολλά από τις λέξεις

Ξεχείλισαν οι περιπέτειες οι ιδιωτικές

Το άψογο πρόσωπο της Ιστορίας θολώνει

Αρχίζει μια καινούρια μέρα που κανείς δεν την βλέπει

Και δεν την υποψιάζεται ακόμη

Όμως έχει τρυπώσει μες στις ραφές της καρδιάς

Στα καφενεία και τα χρηματιστήρια

Στις βροχερές ώρες, στα άδεια πάρκα, στα μουσεία

Μέσα στα σπουδαστήρια και τα μαγαζιά

Αλλάζει τη σύνθεση της ατμόσφαιρας

Τη γεύση του φιλιού, την πολυτέλεια της αμαρτίας

Τον χυμισμό του κυττάρου, την ορμή της μπόρας.

Έχει στηθεί η σκηνή μα δεν φωτίζουν οι προβολείς

Κι όλα τα πρόσωπα είναι εδώ – αντάξια του δράματος

Γενεές γενεών υποκριτές: η θλιβερά ερωμένη

Ο άνθρωπος με το χαμόγελο, ο επίορκος

Τα κουδουνάκια του τρελλού, κάθε κατώτερη ράτσα

Άρχοντες και πληβείοι και αυτοτιμωρούμενοι.



Πώς τόσα πρόσωπα να γίνουν αριθμοί

Και τόσα γεγονότα απλά βιβλία

Χωρίς την επινόηση μιας νέας διάταξης στοιχείων

Χωρίς μια νέα μύηση που θα σαρώσει την αυλαία

Σκίζοντας βίαια το σάπιο μήλο

Να επιστρέψουν τα άγια στους σκύλους, τα βρέφη στις μήτρες.



Κι όρθια η Πράξη σαν αλεξικέραυνο.





9η Θερμιδώρ 1955


Manolis Anagnwstakis